W oparach absurdu... albo gambit królowej;-)))

 Przed chwilą znalazłam w necie;-))) Tekst na TEN czas jak znalazł.

Instrukcja jak żyć i nie zwariować.

Wszystko się zmienia, 

nic nie jest oczywiste, 

nic nie będzie już, jak kiedyś, takie samo.

A my w środku tego zamieszania, starający się znaleźć jakieś swoje, spokojne, bezpieczne miejsce.

Cytuję nieznaną mi babcię Eleny;-)))

„Moja babcia dała mi kiedyś taką wskazówkę -

Gdy czasy są trudne, poruszaj się do przodu małymi krokami.

Rób to, co musisz, ale po trochu.

Nie myśl o przyszłości, ani o tym, co może stać się jutro.

Pozmywaj naczynia.

Zetrzyj kurz.

Napisz list.

Ugotuj zupę.

Widzisz?

Posuwasz się do przodu, krok po kroku.

Zrób jeden krok i zatrzymaj się.

Odpocznij.

Doceń siebie.

Zrób kolejny krok.

Potem kolejny.

Nie zauważysz tego, ale twoje kroki staną się coraz dłuższe.

Aż nadejdzie czas, kiedy będziesz mógł myśleć o przyszłości bez płaczu.”

Elena Mikhalkova

 

 I tak od jakiegoś czasu posuwam się małymi krokami;-)

Mój czas zwolnił,  Sprawy kiedyś ważne stały się mniej ważne.

Ważne jest zdrowie, dbanie o siebie na wzajem, uważność na drugiego człowieka, 

taka najzwyklejsza.

Bycie razem, 

czy ta przysłowiowa micha ciepłej zupy na stole...

Doceniajmy to co mamy, bo to może się skończyć w każdej chwili...

 

Właśnie parę dni temu pochowaliśmy znajomego, przyjaciela, kumpla od zawsze;-)

Zabrało go pogotowie, jak wielu innych, w tych zarazowych czasach.

Inni wracają, w lepszym czy gorszym stanie.

On nie wrócił, zaraza go zabrała!

Tak o, z minuty na minutę, z godziny na godzinę, był i już go nie ma.

A najgorsza jest niemoc...

Bliskość, komunikacja, bycie ze sobą to siła przetrwania.

 

Więc teraz tu, ty, ja. my odpoczywajmy, dbajmy o siebie, doceniajmy to, że siebie mamy.

Róbmy to, co lubimy najbardziej, zatrzymajmy się w swoim świecie.

Tam jest bezpiecznie.

 

W tych dziwnych czasach długoooo, bardzo długo powstawała moja praca.

Całe lato i kawałek jesieni:-)

Bo i ja działam na zwolnionych obrotach, mając inne priorytety:

siebie, najbliższych, spokój, zdrowie, delektowanie się słońcem na swoim kawałku zielonej podłogi w czasie kwarantanny;-)))

Zauważaniem czegoś niedocenianego w "normalnych czasach"

 

Pracę zatytułowałam: w oparach absurdu...

bo jak nazwać czasy w jakich się znajdujemy?

 

Akryl, 120cm na 100, szlagmetal, dużo gliny, bo aż 1kg i pół, różne foremki primy, stemple IOD.

 

PS: skąd się wziął ten gambit?

ano tak ochrzcili moją pracę na jednej z grup artystycznych, z USA i reszty świata...

Ja nie oglądałam tego serialu netflixa, ale pewnie to zrobię i wtedy będę wiedziała czy to dobre czy złe określenie. A na ten moment nawet mi pasuje. Sama bym na to nie wpadła!

Czyli gambit królowej w całej krasie;-)